---

Mijn naam is Jitske Wisse-Elzinga.

Ik ben onderwijzeres en geef levensbeschouwelijke vormingslessen op basisscholen. In deze lessen praten wij, de kinderen en ik, vaak over wat ons bezighoudt, over wat het leven zo bijzonder maakt en ook over de dood. Wat is daaraan zo moeilijk, niet alleen voor henzelf, maar ook voor de volwassenen. Ondanks dat de dood bij het leven hoort, is het voor de meeste mensen niet gemakkelijk om erover te praten. Ik heb gemerkt, dat kinderen het juist prettig vinden om over dood en doodgaan te praten. Het neemt hun angst voor het onbekende een beetje weg. Door de open manier waarmee wij tijdens de lessen met elkaar omgaan, durven kinderen vragen te stellen en hun zorgen te uiten.

In mijn privé-leven heb ik door het opvoeden van pleegkinderen ervaren welke zorgen kinderen kunnen hebben doordat ze gescheiden zijn van hun ouders. Deze kinderen maakten een rouwproces mee, waar ze vaak niet mee om konden gaan en waardoor ze zich stoer gingen gedragen of erg onzeker werden. Omdat ze zich na verloop van tijd veilig genoeg voelden, durfden ze hun problemen en zorgen te uiten.

Door deze levenservaringen wist ik, dat ik kinderen in een rouwsituatie wilde helpen hun verlies te verwerken, zodat ze weer door kunnen gaan met hun leven en weer verder kunnen groeien. Om dat goed te kunnen doen, heb ik cursussen gevolgd, workshops gedaan en veel over dit onderwerp gelezen.